آرامش عاشقانه

آن زمانی که خورشید امید،در آسمان دلت غروب می کند؛و منتظر طلوع دوباره اش نیستی.این زمان است که بال های پروازت را از دست داده ای.چشمانم بسته شده. گرمای دلم که از غم حرف می زند؛ امانم را بریده است.فکر من مدتهاست از خستگی خوابش برده و گاهی که بیدار می شود؛ جز ناامیدی چیزی به چشمانش نمی خورد.هنگامی که در انباری خاک خورده ی ذهنم پی خوشبختی می گردم؛ فراموش کرده ام که خوشبختی را دور نریخته ام ؛ بلکه گم کرده ام. هنگامی که کوهی از ناامیدی بر دلم ریزش می کند و درختان با ریختن برگ هایشان با من گریه می کنند. آسمان دل همه آبی است ولی آسمان شطرنجی دلم،  خیلی وقت است که کیش و مات سیاه شده. با خود می گویید: افسردگی دوست چند ساله است ؛ اما من افسردگی را دشمن میدانم.این بال های شکسته ام هستند که اجازه فرار از این دنیا را به من نمی دهند. این همان لحظه ای است که دیگران را می بینم، ولی نمی شنوم.نوعی کمای درونی است.واضح تر می گویم:من سالهاست که کوچه های امید را دنبال می کنم ولی باز به بن بست ناامیدی می رسم.دنیا من را می بیند ولی من دنیایی نمی بینم. آنچه این وجود از درون افتاده را استوار نگه داشته همین نوشته ها و وجودی به نام خدا بوده.من از درون عصبانی و بدحالم ولی در بین دیگران نه،  گریه می کنم اما در جمع می خندم.  گاهی نیز پیش می آید خنده هایم را نذر گریه نکردن می کنم. اکنون فقط می خواهم پر می کشم از دنیای ناامیدی به امید؛ پرواز بدون بال...من با دستی پر از اراده،  با فکری صبور، با پاهایی با انگیزه و با چشمانش باز می خواهم پرواز کنم. همین کافیست...بال های پروازم،  امید نام دارد که سالهاست آن ها را از دست دادم. ولی دستانم اراده ی پرواز دارد.  اکنون سعی دارم پرواز کنم. آرام جلو می روم ؛ ناگهان زیر پاهایم خالی می شود و باز به همان دنیا در حال برگشت هستم. بال های امیدم از گوشه و کنار به من،رسیدند.  من پر گشودم. به دنیای ناامیدی پشت کردم.  وارد جهانی دیگر شدم.دنیای امید برای برگشت من دو بال فرستاده بود. من خوشبختی و امید را پیدا کردم اما نه در انباری ذهنم...صبح شده بود. خورشید امید باز طلوع کرد.  مقصر من بودم که تمام شب را برای دیدن خورشید گریه کردم. می دانستم خورشید امید ؛ به سویم پرواز می کند؛ حتی بدون بال...